اشعار

جز گُل که می‌فهمد غم پرپر شدن را            در آتـشـی از کـیـنه خاکـستر شدن را
زهراست آنکه نوح و ابراهیم و عیسی            مـدیـون او هـستـنـد پیـغـمـبر شدن را

لحظه به لحظه با تمام عـشق آموخت            زهرا به فرزندان خود حیدر شدن را
نـالایــقـم امـا خـدا را شکـر، چـشـمـم            در روضه دارد افـتـخـار تـر شدن را
در عالم زر هر که چیزی از خدا خواست            ما هم طلب کردیم از او نوکر شدن را

با شوق، خـاکِ پـای زهـرا می‌شوم تا            پـیـدا کـنـم شـایـسـتـگـیِّ زر شـدن را

وقـتی که زهـرا در میان کـوچه افتاد            حس کرد حیدر داغ بی‌لشکر شدن را
با کینه در می‌زد به خود می‌گفت باید            از او بـگــیــرم لـذت مــادر شـدن را

بـایـد که بر دیـوار بـگـذارم سـرم را            دشمن گـرفـت از من تـمامِ باورم را

دسـتـانِ لـرزانـم چـگـونـه مـی‌تـوانـد            تـدفـین نماید پـاره‌های پیـکـرم را !؟

یک نیمه از قلبِ مرا " دیوار" له کرد            "در" می‌فـشارد نیـمه‌های دیگـرم را

با اشک باید جـسـمِ دریـا را بـشـویم؟            یـا زخـمِ مـیـخِ آیـه‌هـای کـوثـرم را ؟

می‌خوانم از چشمانِ خیس و سرد و ساکت            بغـضِ شکـسـته در نگـاهِ دخـتـرم را

دیشب حسن تا صبح هی در خواب می‌گفت:            بابا! کسی در کـوچه‌ها زد مـادرم را

دارم خـجـالت می‌کـشم از بچـه‌هایت            پیـشِ حـسن بـالا نمی‌گـیـرم سـرم را

این غصه قلبِ خسته‌ام را می‌فشارد:            من بودم و نامـرد می‌زد هـمسرم را

شـبـیـه برگ درخـتان رو به پـائـیـزى            ز فرط درد و محن اینچنین غم انگیزی

که گـفـته از منِ دلخسته رو بپوشانى؟            از اینکه چهـره نشانـم دهى بـپرهـیزى

سکـوت کـرده‌اى اما پر از صدایى تو            نگـاه‌هاى تو گـویـد ز غـصه لبـریـزى

چقدر خیره به سقفى؟ بس است جان على            چـقدر گـریه کنم تا دوباره برخـیـزى؟

حسن به گـوشه‌اى آرام اشک می‌ریزد            تو هم که بر سر سجاده اشک می‌ریزى

شـده عـذاب دلـم گـریـه‌هـاى پـنـهـانـت            بخند! گرچه تو با خنده هم غم انگیزى

مروه و سعی و صفا مشعر؛ به نامِ فاطمه‌ست            احترامِ کعبه بعد از احترامِ فـاطمه‌ست

مسجد و گلدسته و محراب می‌گوید: علی            چون أمیرالمؤمنین تنها امامِ فاطمه‌ست

در دفاعِ از ولایت محسنش را می‌دهد            ذوالفـقارِ مرتضی محو قیامِ فاطمه‌ست

چرخش دستاس قوّت می‌دهد بر دست او            روز و شب «نادعلی» ذکر مدامِ فاطمه‌ست

جذبۀ منظومۀ شمسی تبـسّم های اوست            گرمی خورشید از لحن سلامِ فاطمه‌ست

غرق شد آنقدر در عشقش که حس کردم علی            نیمۀ دیگر که نه! بی‌شک تمامِ فاطمه‌ست

در قیامت؛ هم عنایت هم شفاعت سهم ماست            دوستی با شیعۀ حیدر مرامِ فاطمه‌ست!

منم آن زهـره که دستان ستـم تارم کرد            جا چو ابر سیـهی بر مه رخـسارم کرد
کس عیادت زمن خـسته و بیـمار نکرد            تا اجـل آمـد و آسـوده از ایـن دارم کرد

گر چه از داغ پـدر سوخـتم اما به خـدا            خون به دل بی‌کسی شوهر بی‌یارم کرد
رو زدم بر همه تا حـق عـلـی را گـیرم            غـربـتـش در به در خـانه انـصارم کرد
بضـعه پـاک نـبـی بـودم و دشـمـن آخر            به چه جرم و گنهی این همه آزارم کرد
لگـد آنگونه به در زد که پهلوم شکست            بشکـند پاش چنین دست به دیوارم کرد
منکه از خانه بـرون پا نـنـهـادم هرگـز            این غـریـبی عـلی بود که نـاچـارم کرد
رفـته بودم گـره از کـار عـلـی بـاز کنم            قــنـفـذ آمـد وسـط راه گــرفـتــارم کـرد
دست او باز نشد دست من از کار افتاد            دست بشکسته خجالت زده از یارم کرد

فاطمه بعد از پیمبر روز وشب را گریه کرد            بر غـریـبی عـلی و داغ بـابـا گریه کرد
بسکه آن غمدیده اندر سینه خود غصّه داشت            هرچه گفتند گریه کم کن باز زهرا گریه کرد

ای مدینه فاطمه در تو مگر خانه نداشت            پس چرا می‌رفت بین دشت و صحرا گریه کرد
از فشار درد پهلو تا سحر خوابی نداشت            دور از چشم عـلی تنهای تنها گریه کرد
او که هردم گفت بابا مصطفی مسرور شد            پشت آن در تا که بابا گفت بابا گریه کرد
استخوان سینه را بشکست و خون آلود شد            از شرار سینه‌اش مسمار گویا گریه کرد
تازیـانه تا که بالا رفت زینب دیده بست            فاطمه بر خاک چون افتاد مولا گریه کرد

دوای درد دل خـسـتـۀ هـمه زهـراست            هماره بر لب عشّاق؛ زمزمه زهراست
امـیـد شیـعـۀ بی‌تـاب حـضـرت حـیـدر            میان مـعـرکۀ روز محـکـمه زهراست

اگر دوباره بپرسند: سرپـناه تو کیست؟            جواب آخر من بی‌مـقـدّمه "زهـراست"
شهیده، صابره، مظلـومه، سیّده، کـوثر            زکیّه، طاهره، صدّیقه، فاطمه، زهراست
همیشه رزق محرم به دست فاطمیه‌ست            جـواز روضۀ آقای عـلـقـمه زهـراست
دوبـاره روضۀ تـشـیـیـع مـادر سـادات            دوباره بر سر هر شانه پرچم زهراست

نفس بزن وَ دعا کن نگو که گیرا نیست            برای من احدی غـیر تو مسیحـا نیست
حـلال کن اگر اسـبـاب زحـمـتت بـودم            که این فـتـاده ز پـا را امید فـردا نیست

دلـم دو جـرعـه اذان بـلال می‌خـواهـد            ولی چه فـایـده وقـتی بـلال اینجا نیست
سـراغ حـال مـرا هـیچ کس نمی‌گـیـرد            یکی دو هفته گذشت و خبر ز«منّا» نیست
حلال کن که شب و روز خانه دلگیر است            ببخـش فـاطمه مانند قـبـل زهـرا نیست
مـن از تــمـامـی فـامـیـل هـا گـلـه دارم            در این مدیـنه کسی مرهم دل ما نیست
غرور زن به تکاپوی خانه داری اوست            ببخش همسرت این روزها سرِپا نیست
نماز مغـرب اگر پیـرهن عـوض بکنم            دوام پـیـرهـنـم تـا نـمـاز عـشـا نـیـست
من از خجـالـت اسما و فـضه آب شدم            یکی دو مـاه شده بـین ما مـساوا نیست
کـنون که لاغـری من به چـشـم می‌آید            نگـیـر خـرده ولی مـوقـع تـماشا نیست
رفـیـق نــیــمــۀ راه تـو نــیـســتـم امّــا            پسر عمو چه کنم؟ عمر من به دنیا نیست
به صبح تا بـرسـم چـند بـار می‌مـیـرم            که هر شبم شب یلداست بسکه طولانی ست

رفـتى و خالى كـرده‌اى دور و بـرم را            رفـتـى و پـاشـيـدى تـمـام لــشـكـرم را

زينب سراغت را كه می‌گـيرد عزيزم            از شـرم خود بـالا نمی‌گـيـرم سـرم را

رفتى…غرور مرد خـيـبر را شكستى            حـالا بـيـا و جـمـع كن خـاكـسـتـرم را

خـانـم من! حـالا كه تو پـرواز كـردى            ديـگـر نمی‌بـيـنـد كسى بـال و پـرم را

زهـرا نمی‌دانـى چه كـردى بـا دل من            چـشـم انـتـظـارم لحـظـه‌هاى آخـرم را

هرشب حسن در خواب می‌گويد مغيره            دست از سرش بردار؛ كشتى مادرم را

كـنج خـرابه می‌رسد روزى كه دخـتر            با گريه می‌گويد كه عمه؛ معجرم را..

از زجر می‌ترسم؛ نگاهش ترس دارد            لـرزه می‌افـتـد از نگـاهـش پيـكـرم را

روپـوش کـنار رفت و دیدم رویش            زخـم است هـنـوز گـوشۀ ابـرویش

بر شیـشۀ عـطـر چون ترک افـتاده            بـرداشـته خـانـه را تـمـامـاً بـویـش

نه سـالـه به خـانـۀ عـلـی آمـده بـود            شـرمـنـده‌ام از سـفـیـدی گـیـسـویش

شسته است کسی که از همه دنیا دست            سخـت است بـشـویـد بـدن بانـویش

از جـنگ مگـر آمده زهـرا بـدنـش            لـرزیده از این قصه عـلی زانویش

خونابۀ زیر سنگ غسلش شاهد…            باز است هـنوز زخـمِ بـر پهـلـویش

تـلـقـین بـده اما کمی آهـسـته عـلـی            خورده است ترک، نگیر از بازویش

چنان در سجده‌هایش استقامت می‌کند زهرا            سر سجاده تدریس عبادت می‌کند زهـرا

تبسم می‌کند حـیدر همین که گوشۀ خانه            برای زینـبش قرآن تلاوت می‌کند زهرا

علی را در خداوندش، خدا را در همانندش            خدا را هر کجا باشد زیارت می‌کند زهرا

عسل می‌ریزد از نام علی، هنگام تسبیحش            خدا را با علی گفتن ضیافت می‌کند زهرا

به دارالحکمۀ زهرا خلافت می‌کند حیدر            به دارالحکمۀ حیدر خلافت می‌کند زهرا

برای شمع و پروانه که راه عشق می‌جویند            کفایت می‌کند حیدر، کفایت می‌کند زهرا

به یادش یاس می‌کارم معطر می‌شود روحم            به دل حُب علی باشد سرایت می‌کند زهرا

سوالی داشتم پرسیدم از تاریخ گریان شد            و پاسخ داد احساس کسالت می‌کند زهرا

به مجروحان جنگی سر زدم با درد می‌خوابند            نمی‌دانم چگونه اسـتراحت می‌کند زهرا

به کرسی شفاعت می‌نشیند با دلی پُر خون            قیامت را به یک آهش قیامت می‌کند زهرا

و با پیراهنی که گرگها صد پاره‌اش کردند            تمام شیـعـیانش را شفاعت می‌کند زهرا

شـوریده دلـیم و سر سـوداى تو داریم            با این دل سر گـشـته تـمـنای تو داریم

با خون جگر دیده بشوئـیم که عـمرى            اى پـرده نشین مـیل تمـاشاى تو داریم

سوگند به یک موى سرت هر چه که داریم            از دولـتـى خـاک کـف پـاى تـو داریـم

ما زنـده بر آنـیـم گـرفـتـار تو بـاشـیـم            دل بسته به گـیسوى چـلیـپاى تو باشیم

اى کاش که بر نامۀ اعـمال همۀ عمر            بینیم که خوشنودى و امضای تو داریم

ما روضه گرفـتـیم که تشریف بیـارى            این گرمى روضه ز نفس‌هاى تو داریم

دیگر تو بیا روضه بخوان صاحب روضه            ما حسرت آن صوت دل آراى تو داریم

قدرى بگو از غربت جان دادن مـادر            ما چـشم تر از ماتم عـظماى تو داریم

کـم کـم کـفـن فـاطـمـه را پهن نـمایـند            دلـشوره‌ای از شدت غـم های تو داریم

امشب شب غمهاست امان از دل حیدر            ذکر لب زهـراست امان از دل حـیدر

شمعـم که آب کرده مرا شعـله‌های در            بـسـتـه دَرِ اُمـیـد بـه من مـاجـرای در
مانـند دردسـر شـده این دردِ سـر مرا            بد جور خورده بر سر من تخته‌های در

یاسم که سـاقه‌ام پُر از یـادگاری است            خورده غلاف پیکرم از لا به لای در
شبها ز خواب ناخوش و پُر درد می‌پرم            با یـاد داغ مـحـسـنـم و بـا صـدای در
در بود و شعله بود و لگد بود و ازدحام            من بودم و شرار غم از جای جای در
از خیبر عقده داشت به دل در که کنده شد            این در شـد انـتـقـام بـدی در اِزای در
شـد باعـث تـمامی این زخـم کـاری‌ام            آن مـیـخ تـعـبـیـه شده روی بـنـای در
یارب به وقت غسل به داد علی برس            چون پُر ز تاول است تنم از دمای در
بی‌مـادری زیـنب من گـردن در است            عُــمـر کـم مـرا بـنــویـسـیـد پــای در

آن زمینهایی که به لطف تو واجد می‌شوند            در طهارت داشتن مانند مسجد می‌شوند

کیمیای دست فـضه؛ مزد کار خانه بود            پس کـنـیزان تو دارای عـواید می‌شوند

به گرو رفته ولی صد دل گرو می‌آورد            از قبال چادرت یک قوم عابد می‌شوند

خاکِ خاک انداز صحن خانه را بیرون نریز!            رحم کن بی‌بی به آنهایی که زاید می‌شوند!

در عـبودیت به تسبـیح تو محـتاجـیم ما            نامساعدها به اذکارت مساعـد می‌شوند

در مقام عشق از اصل و نسب گفتن خطاست            پس تـمـامی محـبّـان تو سـید می‌شـوند!

از مصادیق جهاد احیای امر فاطمه ست            گریه کن‌های تو هم شأن مجاهد می‌شوند

پاکی ناموس ما مدیون ناموس علی‌ست            زیر این پرچم همه دور از مفاسد می‌شوند

روز محـشر در جواب منکـران فاجعه            لکه‌های خون بر مسمار شاهد می‌شوند

از فـتـنه پـائـیز در این بـاغ، پـیام است            این حـادثـه سـرخ سـرآغـاز قـیام است

سبز است قـیامى که در این چلۀ عزّت            در معرکه‌ها سرخ ولى گام به گام است

هرچند که تلخ است به دل،داغ شهیدان            در فصل شهادت فقـط ایام به کام است

این نهضت امّید چهـل ساله شد امروز            در سایه خورشید، پُر از شور مدام است

سرخیم در این باغ پُر از خون سپـیدار            هستیم بر آن عهد که در جان کلام است

بی‌شبهه عدو نقشه کشیده‌ست چهل سال            دوران بزن در رواِشـان نیز تمام است

غـم نیست که سـردار سلیمانىِ ما رفت            زیرا که علمدار، نگاهش سوى شام است

خـونـخـواه شهـیدان سـفـر کـرده می‌آید            می‌آید از آن دور، یقین حُسن ختام است

مسیـر رودِ خـروشان به دامن دریـاست            به خون خویش طپیدن سرورِ این دنیاست

بـدون دسـت؛ عـلـمـدار؛ دیـدنـی‌تـر شـد            لباسِ سرخِ شـهـادت به قـامتت زیباست

به روی دوش شهـیدان تنت شب جـمعه            کنارِ عـلقمه مهـمانِ حضرت زهـراست

ز فـاو تا به حـلب؛ زینـبـیه تا به عـراق            حضورِ سبـز تو شانه به شانهٔ شهداست

سـلام بـر تنِ پـاکِ تـو و «ابـومـهـدی»            که عـاشـقانه در آغـوشِ سیدالشـهـداست

کسی که در پی الـگـو برای ایثـار است            حیات تا به شهـادت نتـیجه‌اش اینجاست

زمـان زنـدگـی‌ات فـاتحـانـه جـنـگـیـدی            شهـادت تو سـرآغـاز مرگ آمریکـاست

تقاص خون تو را صهـیونیسم پس بدهد            به گور می‌برد این آرزو«علی تنهاست»

نوشـتـه روی عَـلـَم «قـاسم سـلـیـمانی»            به روی شـانهٔ او پـرچـم عـلی بـالاسـت

ز کـربـلای چهـار و شلـمـچه جا مانـدی            ولی قـرار تو با دوسـتان تو؛ دی ماست

کسی که فـاطـمـیه جـام وصل می‌نـوشد            میانِ شعله اگر دست و پا زند؛ گویاست

مـیانِ آن در و دیـوار مـادرِ مـا سـوخت            میانِ آن در و دیـوار محـشری برپاست

به پیـش چـشـم عـلی می‌زدنـد زهـرا را            یگانه عصمت کبری به زیر دست و‌ پاست

اگر که چـادر مـادر به کوچه خاکی شد            ظهور فاطمیه در غـروب عـاشوراست

فـنا فـی‌الله شـد امـا بـقـا دارد سـلـیـمـانی            مقام قـدس در قُـرب خـدا دارد سلیـمانی

شهید فی سبـیل الله، عزیز جان روح الله            بلی در قلب حـزب الله جا دارد سلیمانی

ز جان باید سلامش کرد اطاعت از امامش کرد            مرام عـاشـقی چون اولیـا دارد سلیـمانی

به رضوان کرد کاشانه به دنیا بود بیگانه            که مـیـثـاق وفـا بـا آشـنـا دارد سلـیـمانی

بحق تسلیم مولا بود بلی سردار دلها بود            ارادت بر علی الـمرتضی دارد سلیمانی

همای رحمت ایزد به اوج آسمان پر زد            خوش آوازه چو پرواز هما دارد سلیمانی

بُو‌َد آن کشتۀ توحید همیشه زنده و جاوید            به گوش جان سرود دلربا دارد سلیمانی

سپاه قدس را فرمـانده لایق، بـلی عاشق            نشـان با شـکـوه مرحـبـا دارد سـلـیـمانی

عراق وشام از او ایمن نشد تسلیم اهریمن            پـیـام نـور بـر اهـل وفـا دارد سـلـیـمانی

برادر استـقامت پیـشـۀ مـردان حق باشد            که ثابت کرد شور کـربلا دارد سلیمانی

هان، میشناسیدش؟ زیاران خراسانی‌ست           از نسل سلمان است اگر نامش سلیمانی‌ست
مردانِ حق، همپای او در جبهه‌ها مانـدند           بدخواهِ او، تسلیم خواهش‌های شیطانی‌ست

در وقت مـیدان، او: اشداءُ عـلی الکـفـار           با دوستان، تفسیری از آیات رحمانی‌ست
شــرحِ نگـاهـش بـا یـلان کـارزار قــدس           توصیفِ او سنگـیـنیِ اشعـارِ خاقـانی‌ست
در صبح رجعت خوب می‌دانم که او هم هست           در لشکری که جمع ایرانی و افغانی‌ست
در وصف او حتی قـلـم هم از نفـس افتاد           راحت بگویم؛ آنچه می‌دانم و می‌دانی‌ست

کـوثـر قـرآن بکـف ساغـر گرفت            گـوئـیـا قدر است قـرآن ‌سرگرفت
فــاطــمــه اُمّ ابـــیــهــای رســـول            از دل بـحــر ولا گـوهــر گـرفـت

زیـنـت دامـان پـاک حـیــدر اسـت            بر عـلی ‌و فاطمه این ‌دخـتر است
زن مـگـو مـرد آفــرین روزگــار            بر شـهـیـدان تا ابـد بال‌ و پر است
پای تا سر حـیـدر دیـگـر شده‌ست            بر امـیـرالـمـومنین کـوثر شده‌ست
حــافــظ جــان امــامــان هـــمـــام            در حمایت‌ هـمچنان ‌مادر شده‌ست
مـاه پـیـشـانی؛ زبـانـش ذوالـفـقـار            صابرست و صبر را گـشـته مدار
چـون عــلـی آئـیـنـه‌دار نــور بـود            بـا حــســیـنـش آمــده پــای قــرار
عــالـم ایـجـاد مــات زیـنـب اسـت            با حـسـین بودن حیات زینب است
این شعار زینب است تا روز حشر            بی‌حسین بودن مـمات زینب است
این عـلـم بر دوش در شام بلاست            خـواهـر شـاه شـهــیـد کـربـلاسـت
انــقــلاب ســرخ شــاه عـشــق را            حـافـظ و بنـیـان گـذار بـا وفـاست
کـوه را ویـران کـنـد با یک نـگـاه            وقــتـی از ســیــنـه کـشــیــده آه آه
مستجاب الدعـوه کار کوچکی‌ست            چون ‌کنیزش ‌بر همه‌ شد خضر راه

روی دست عاشقی هرگز ندیـدم منصبی            هر کسی عاشق نشد اصلا ندارد مذهبی
عشق یعنی کیمیاگر، عشق یعنی معجزه            مرگ یعنی زندگی بی‌عاشقی روز و شبی

آسمان عشق می‌ارزد به هر هفت آسمان            تا درخشان است در آن مثل زینب کوکبی
ای دل دیوانه خاک پای زهرا را ببـوس            هرکه این روزی ندارد کی بگردد زینبی؟
بـندۀ آن شـیـر بـانـوی دلـیـرم که نـشـاند            حاء و سین و یاء و نون را همّتش بر هر لبی

بانی سینه‌زنی و روضه و دم زینب است
این حسین تنها یک عاشق دارد آن هم زینب است

نور می‌بارَد خدا کوثر به کوثر داده است            بر تمام آفـریـنـش شور دیگـر داده است
لرزه افـتـاده بـه جـان ابـتـران رو سـیـاه            حق دوباره یک خدیجه بر پیمبر داده است
قدر زر، زرگر شناسد، قدر زینب را علی            دختر مرد آفرین را حق به حیدر داده است
هر چه در زهرا و حیدر هست را عیناً خدا            بی‌برو برگرد بر این شیر دختر داده است
جـای لالایی ببـین زهـرا بـرای زیـنـبش            نغمۀ جانم حسین جانم حسین سر داده است

چشم ثـارالله روشن، آمـده هم سنـگـرش
آمده سرحلـقـۀ جـان بر کـفـان لـشکـرش

کس ندیده مثـل زینب پـای تا سر فاطمه            بعد زهرا هم به خانه داشت حیدر، فاطمه
خُلق و خویش، مهربانیش، حیا و عفّتش            فـاطمه در فـاطمه در فـاطمه در فـاطمه
دشمن شـیـر خـدا از غـیـرت او ذلّـه شد            در نـماز عـشـق کـرده اقـتـدا بـر فـاطمه
دختری را مادری کرده است خیلی برتر از            مـریم و آسـیـه و حـوا و هـاجـر فـاطـمه
هر چه آمد بر سرش دست کسی معجر نداد            فخـر بر زینب کند تا روز محشر فاطمه
هر زمانی‌که عقیله روبرویش می‌نشست            خـویش را از آیـنه می‌دیـد بهـتر فـاطـمه

خَلفا و خُلقا همه گـفتند زهرا منظر است
پس مزار زینب کبری مزار مـادر است

عالمی محـو کـمال بی‌بـدیـل زینب است            عقل می‌نازد به خود وقتی عقیله زینب است
خوش به حال سوریه از او گرفـته آبرو            خوش به حال علقمه، ماهش کفیل زینب است
خوش به حال آن فدائی‌های مظلوم حرم            زندۀ جاوید شد هر کس قتیل زینب است
مـژده آمد زائـران کـربـلا را از بهـشـت            چایی شیرین موکب سلسبیل زینب است
این هزار و چارصد ساله خودِ توحید هم            ماتِ مات از جملۀ هذا القلیل زینب است

در مناجات سحر خوبان صدایش می‌کنند
عبد زینب هر که شد عبد خدایش می‌کنند